Obowiązkiem naszym jest ukazywać, odsłaniać i rozwijać więź między Chrystusem a tym, którego On sobie wybrał i którego sam woła. Bo ostatecznie Chrystus jest Tym, który sprawia chcenie i wykonanie. Główną więc troską wspólnoty zakonnej powinno być jak najściślejsze i jak najmocniejsze powiązanie myśli, woli i uczuć każdego dziecka tej wspólnoty z Chrystusem - naszym Bratem i Zbawicielem, Uświęcicielem, Dawcą jedności i pokoju.
Wiele najrozmaitszych rad i wskazówek udzielamy wspólnotom zakonnym, aby przełamać istniejące tmdności. Ale wszystko bodaj sprowadza się do Chrystusa, do jedności i wspólnoty z Nim, o którą tak prosił: „Abyście byli jedno, jako Ja i Ojciec jedno jesteśmy” (por. J 17, 21). Miarą tej jedności jest przedziwna Jedność Boga w Trójcy Świętej.
Ujrzenie Chrystusa - zrozumienie Go, zainteresowanie się Jego zadaniem na ziemi, posłannictwem, które otrzymał od Ojca; umiłowanie Go i ofiarne oddanie Mu się tak, jak On poddał się woli Ojca i woli ludzi, nawet tych, którzy nałożyli na Jego ramiona krzyż - to zasadniczy element formacji duchowej życia chrześcijańskiego, a cóż dopiero życia zakonnego!
Chrystus staje przed nami jako Ten, który jest związany z Ojcem i który pełni wolę nie swoją, lecz Tego, który Go posłał - Ojca. Chrystus staje jako Ten, który służy; który nie oczekuje od innych posługiwania, lecz sam służy. Przyszedł, aby życie swoje dać za braci. Jest wzorem dla wszystkich powołanych. Dlatego gotowi do służby w rodzinie i wspólnocie zakonnej, jesteśmy też gotowi do oddania naszego życia innym nie po to, aby ich życie podporządkować sobie, ale by swoje własne życie im oddać.
Warszawa, 1 marca 1973
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz