6 maja br. mija 7 lat od śmierci Marii Okońskiej - założycielki Instytutu Prymasa Wyszyńskiego.
Ojciec Marii zginął jako ochotnik, broniąc ojczyzny przed najazdem bolszewickim w 1920 r. Miłość do ojczyzny, troska o najwyższe wartości stanowiące fundament jej istnienia były od młodości największym pragnieniem Marii. Bóg dał jej łaskę zrozumienia, że ratunkiem dla ojczyzny jest Matka Boża Częstochowska, dana jako pomoc ku obronie naszego narodu.
W ks. Stefanie Wyszyńskim widziała od początku opatrznościowego człowieka, przez którego Bóg chce zwyciężać w Polsce. Od pierwszego spotkania małej grupy przyszłego instytutu w 1942 r. w Laskach oddała swoje życie Bogu w tej intencji - za ks. Wyszyńskiego, jeszcze nie biskupa ani prymasa.
W czasie uwięzienia prymasa Wyszyńskiego Maria wraz z towarzyszącą jej członkinią instytut - Mirosławą Hankiewicz zamieszkała przy sanktuarium na Jasnej Górze za zgodą przeora o. Jerzego Tomzińskiego. Była łącznikiem między uwięziom prymasem w Komańczy a Jasną Górą. W sanktuarium jasnogórskim trwała nieustanna modlitwa o uwolnienie kard. Wyszyńskiego. Duszpasterskie inicjatywy w latach 1955-56 - Roku Ojca Kordeckiego i Roku Królowej Polski - były przygotowaniem do odnowienia Ślubów króla Jana Kazimierza. Maria stała się pierwszym pomocnikiem Jasnej Góry w przygotowaniu tej doniosłej, historycznej chwili. Na prośbę generała Zakonu Paulinów - o. Alojzego Warzalika i przeora Jasnej Góry - o. Jerzego Tomzińskiego pojechała do Komańczy i przekazała księdzu prymasowi prośbę o napisanie tekstu odnowionych ślubów. Kardynał Wyszyński napisał tekst Jasnogórskich Ślubów Narodu 16 maja 1956 r. Następnie tekst po kryjomu został przewieziony na Jasną Górę. Instytut zorganizował przepisywanie go w tajemnicy, aby w tysiącach egzemplarzy rozdać pielgrzymom na placu jasnogórskim 26 sierpnia 1956 r. Odtąd instytut ofiarnie współpracował z sanktuarium jasnogórskim i biskupem częstochowskim w upowszechnianiu i realizacji Ślubów Jasnogórskich w ramach programu Wielkiej Nowenny.
Po uwolnieniu z więzienia prymas Wyszyński ustanowił dekretem z 3 maja 1957 r. Instytut Prymasowski Ślubów Narodu na Jasnej Górze jako instytucję apostolską i oficjalnie poinformował władze państwowe o jego istnieniu i działalności. Władze nie udzieliły prymasowi odpowiedzi, ale odtąd nie mogły działalności instytutu uważać za pracę konspiracyjną czy wrogą Polsce Ludowej. W 1958 r. Służba Bezpieczeństwa dokonała napadu na instytut na Jasnej Górze. Aresztowano pracowników, zabrano maszyny i materiały duszpasterskie. Od tego czasu instytut już bez powielacza, na maszynach do pisania przygotowywał pomoce do realizacji Wielkiej Nowenny.
Instytut towarzyszył słudze Bożemu kard. Wyszyńskiemu do końca jego życia. Głównym dziełem apostolskim wspólnoty jest natomiast Instytut Prymasowski Stefana Kardynała Wyszyńskiego.
Źródło: Anna Rastawicka, Instytut Prymasa Wyszyńskiego, Opatrznościowy człowiek, w: Niedziela nr 18/2020, s. 17.