Prymas słynął z umiejętności przemawiania
Z ojcem. 1956 r.
Wśród górali
Stefan Wyszyński rodzi się we wsi Zuzela nad Bugiem jako drugie dziecko Stanisława i Julianny z domu Karp. Ojciec jest organistą. Zanim Stefan osiągnie pełnoletność, rodzina przeniesie się do pobliskiego Andrzejewa, potem do Wrociszewa pod Grójcem.
31 października 1910
Po kolejnym porodzie umiera Julianna Wyszyńska; ojciec wychowujący piątkę dzieci żeni się w następnym roku z przyjaciółką pierwszej żony – Eugenią Godlewską.
1912 – 1917
Stefan uczy się w Gimnazjum W. Górskiego w Warszawie, a po wybuchu I wojny w gimnazjum w Łomży.
1917 – 1924
Nauka w Liceum im. Piusa X (niższe seminarium), potem w Wyższym Seminarium Duchownym we Włocławku.
3 sierpnia 1924
Święcenia kapłańskie. Zakrystian mówi: „Proszę księdza, z takim zdrowiem to chyba raczej trzeba iść na cmentarz, a nie do święceń". Pierwszą mszę św. odprawia na Jasnej Górze.
1925 – 1929
Studia na KUL zakończone obroną pracy doktorskiej „Prawo Kościoła do szkoły". Zaprzyjaźnia się z ks. Władysławem Korniłowiczem, późniejszym współtwórcą i kierownikiem duchowym Dzieła Lasek.
1929 – 1930
Roczne studium katolickiej nauki społecznej w Austrii, Włoszech, Francji, Belgii, Holandii i Niemczech.
Lata 30.
Wykłada nauki społeczne w seminarium włocławskim, kieruje Sodalicją Mariańską, prowadzi Chrześcijański Uniwersytet Robotniczy, wydaje ponad 100 broszur i publikacji poświęconych głównie katolickiej nauce społecznej. Jest redaktorem naczelnym „Ateneum Kapłańskiego".
W 1937 r. kard. Hlond mianuje ks. Wyszyńskiego członkiem Rady Społecznej przy Prymasie Polski.
1939 – 1945
Po wybuchu wojny opuszcza Włocławek, ponieważ jest poszukiwany przez Niemców. Ukrywa się we Wrociszewie, Żułowie i Kozłówce, gdzie w majątku ziemskim Zamoyskich prowadzi tajne nauczanie. W czerwcu 1942 r. zostaje kapelanem Zakładu dla Niewidomych w Laskach. Prowadzi ożywioną działalność duszpasterską i konspiracyjną. Nosi pseudonim Siostra Cecylia, a podczas powstania warszawskiego – Radwan II.
W 1942 r. poznaje grupę dziewcząt Marii Okońskiej.
Po wojnie wspólnota przekształci się w Instytut Świecki Pomocnic Maryi Jasnogórskiej, Matki Kościoła.
marzec 1945
Wraca do Włocławka, organizuje seminarium duchowne. W diecezji brakuje 220 kapłanów, którzy zostali zamordowani w obozach koncentracyjnych.
4 marca 1946
Pius XII mianuje go biskupem lubelskim. Wyszyński ma niespełna 45 lat. Sakrę przyjmuje 12 maja z rąk prymasa Augusta Hlonda. Jego biskupim zawołaniem jest „Soli Deo" – Jedynemu Bogu.
12 listopada 1948
Pius XII mianuje go arcybiskupem metropolitą gnieźnieńskim i warszawskim, prymasem Polski.
2 i 6 lutego 1949
Ingres do katedr w Gnieźnie i w Warszawie.
14 kwietnia 1950
Po zainicjowanych przez Prymasa rozmowach z rządem PRL zostaje podpisane „Porozumienie" między episkopatem a rządem.
12 stycznia 1953
Pius XII mianuje abp. Wyszyńskiego kardynałem. Władze nie pozwalają mu jechać na konsystorz do Rzymu.
8 maja 1953
W odpowiedzi na rządowy dekret z 9 lutego 1953 r. o obsadzaniu stanowisk kościelnych episkopat Polski z inicjatywy Prymasa ogłasza memoriał „Non possumus!".
26 września 1953
Aresztowanie i wywózka do Rywałdu (k. Grudziądza).
12 października 1953
Zmiana miejsca uwięzienia na Stoczek k. Lidzbarka Warmińskiego.
8 grudnia 1953
Prymas czyni akt oddania w niewolę Matce Bożej.
6 października 1954
Kolejna zmiana miejsca uwięzienia na Prudnik Śląski. Mimo złagodzenia więziennego reżimu Prymas podupada na zdrowiu.
sierpień 1955
Prymas odrzuca propozycję władz zamieszkania w klasztorze w zamian za zrzeczenie się funkcji kościelnych.
27 października 1955
Ostatnia więzienna „przeprowadzka" do czynnego klasztoru Nazaretanek w Komańczy w Bieszczadach. Po kilku dniach pierwsze odwiedziny biskupów.
16 maja 1956
Pisze tekst Jasnogórskich Ślubów Narodu Polskiego, który w tajemnicy zostaje przekazany na Jasną Górę i odczytany tam 26 sierpnia przez bp. Michała Klepacza w obecności episkopatu i ponad miliona wiernych.
26 października 1956
Uwolnienie i powrót po trzech latach do Warszawy.
8 grudnia 1956
„Małe porozumienie" rządu i episkopatu naprawiające część krzywd wobec Kościoła. M.in. znosi dekret o obsadzie stanowisk kościelnych z lutego 1953 r., zezwala na powrót uwięzionych albo wygnanych z diecezji biskupów.
20 stycznia 1957
Prymas po raz pierwszy i ostatni w PRL uczestniczy w wyborach parlamentarnych, dając poparcie ekipie I sekretarza KC PZPR Władysława Gomułki.
3 maja 1957
Odnowienie Jasnogórskich Ślubów Narodu na Jasnej Górze i rozpoczęcie Wielkiej Nowenny przed tysiącleciem chrztu Polski. Powtórzenie ślubów we wszystkich parafiach w Polsce nastąpiło w niedzielę, 5 maja.
maj 1957
Wyjazd do Rzymu, przedtem spotkanie z Gomułką i premierem Józefem Cyrankiewiczem. W Rzymie odbiór insygniów kardynalskich i długa rozmowa z papieżem.
20 czerwca 1957
Podczas procesji Bożego Ciała Prymas zapowiada peregrynację kopii obrazu MB Częstochowskiej we wszystkich parafiach.
październik 1962
Wyjazd do Rzymu na otwarcie Soboru Watykańskiego II (1962 – 1965). Podczas czterech sesji soborowych kard. Wyszyński zabiera głos 11 razy. Przedstawia m.in. racje teologiczne za ogłoszeniem Maryi Matką Kościoła, do czego przychyli się papież Paweł VI.
listopad – grudzień 1965
Episkopat Polski wysyła 56 listów – zaproszeń do episkopatów całego świata z okazji Millennium Chrztu Polski, wśród nich orędzie do biskupów niemieckich zawierające słowa: „przebaczamy i prosimy o przebaczenie", co wywołuje furię władz i kampanię antykościelną w mediach. W styczniu 1966 r. Gomułka ogłasza konkurencyjne wobec kościelnych uroczystości tysiąclecia państwa.
3 maja 1966
Centralne uroczystości milenijne na Jasnej Górze: Prymas oddaje Polskę „w macierzyńską niewolę Maryi". Przez cały rok podróżuje po kraju, uczestniczy w obchodach milenijnych w diecezjach. Szykany władz dosięgają nie tylko uczestników milenijnych uroczystości; następuje „aresztowanie" kopii obrazu Matki Bożej Jasnogórskiej; włądze nie pozwalają na wizytę w Polsce Pawła VI.
18 marca 1968
Po demonstracjach studenckich prymas w akademickim kościele św. Anny w Warszawie opowiada się po stronie młodzieży. 20 marca pierwsze „Słowo episkopatu o bolesnych wydarzeniach", 3 maja zaś drugie „Słowo o wydarzeniach marcowych", w którym biskupi upomnieli się m.in. o swobodę wyrażania opinii, ale nie odnieśli się do antysemickiego wymiaru wydarzeń marcowych.
20 grudnia 1970
Krwawo stłumione protesty robotników w Trójmieście. Prymas wygłasza uspokajające kazanie, by nie dopuścić do dalszego rozlewu krwi.
12 listopada 1973
W 25. rocznicę prymasostwa kard. Karol Wojtyła w katedrze wawelskiej mówi o prymasie: „Wiedział, że idzie w nieznane, i że to, co podejmuje, będzie nad wyraz trudne – ponad siły ludzkie, że może nigdy w dziejach Kościoła w Polsce nie wypadło żadnemu prymasowi podejmować tak trudnego zadania".
styczeń 1974, 1975, 1976
Prymas w kościele św. Krzyża w Warszawie głosi cykl kazań, tzw. kazania świętokrzyskie. Wykłada w nich naukę społeczną Kościoła na tematy społeczne, polityczne, ekonomiczne.
lipiec 1974
Stolica Apostolska i rząd PRL powołują zespoły ds. stałych kontaktów roboczych. Prymas nie dopuścił, aby abp Luigi Poggi, szef zespołu Stolicy Apostolskiej, stale rezydował w Polsce, co stwarzałoby wrażenie, że stosunki dyplomatyczne zostały już nawiązane.
3 sierpnia 1976
Premier Piotr Jaroszewicz przesyła kard. Wyszyńskiemu kwiaty i list gratulacyjny z okazji 75. urodzin.
1977
Kłopoty zdrowotne Prymasa, który przechodzi dwie operacje chirurgiczne. Kościół modli się o jego zdrowie.
20 – 25 września 1978
Wizyta Prymasa w Niemczech. W katedrze w Kolonii wygłasza kazanie o duchowej jedności Europy.
2 – 10 czerwca 1979
Pielgrzymka Jana Pawła II do Polski. Kard. Wyszyński mówi: „Dla mnie oddanie tak wybitnego współpracownika, jakim był kard. Wojtyła, jest olbrzymią stratą (...) Ale gdy jeszcze byłem pełen bólu i łez, nowy papież zaczął mówić o Matce Najświętszej – ze swej pozycji. (...) Prawdziwie on wierzy w to, że zwycięstwo w Kościele powszechnym, gdy przyjdzie, będzie to Jej zwycięstwo".
26 sierpnia 1980
Kazanie Prymasa na Jasnej Górze, w którym wzywa do poszanowania porządku i nie odnosi się wprost do strajku, choć popiera główny postulat robotników – prawo do zrzeszania się. Kazanie źle odebrane przez społeczeństwo. Dzień wcześniej rozmawiał z I sekretarzem KC PZPR Edwardem Gierkiem.
10 listopada 1980
Po powrocie z Rzymu Prymas przyjmuje przedstawicieli NSZZ „Solidarność„ na czele z Lechem Wałęsą.
22 marca 1981
Prymas mediuje i osiąga sukces w ostrym konflikcie po tzw. wydarzeniach bydgoskich.
15 kwietnia 1981
Pierwszy komunikat o chorobie Prymasa, wzywający wiernych do modlitwy.
16 maja 1981
Prymas przyjmuje sakrament chorych.
25 maja 1981
Ostatnia rozmowa telefoniczna z Janem Pawłem II, który był rekonwalescentem po zamachu 13 maja.
28 maja 1981
Prymas umiera o godz. 4.40, w uroczystość Wniebowstąpienia Pańskiego.
31 maja 1981
Pogrzeb w Warszawie, któremu przewodniczy sekretarz stanu Stolicy Apostolskiej kard. Agostino Casaroli.
—opracowała Alicja Wysocka
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz