Każdego dnia wspólnota Kościoła rodzi dla wieczności rzesze świętych, a każdy z nich zasługuje na to, co tradycja nazywa "czcią ołtarzy". Jednak zaledwie maleńka ich garstka dostępuje tego zaszczytu. Jest w niej kard. Stefan Wyszyński. Dlaczego właśnie on? To nowy adres, pod którym możemy szukać pomocy. Kościół oficjalnie ogłasza, że ten człowiek jest w niebie, a modlitwa do niego jest celowa.
Ale "nowe orędownictwo w niebie" wcale nie jest głównym powodem beatyfikacji. Kościół nie ogłasza go błogosławionym tylko po to, byśmy z ufnością odwoływali się do jego pośrednictwa. Nowy błogosławiony to przede wszystkim nowy wzór. Kościół wskazuje na niego, bo spośród wszystkich kandydatów na ołtarze jego "model" jest dziś dla nas najbardziej aktualny i potrzebny.
Czy po niemal półwieczu od swej śmierci kard. Wyszyński może mieć nam jeszcze coś do powiedzenia? Dodajmy, że on sam mówił, iż "przyjdą nowe czasy, wymagają nowych świateł, nowych mocy", a "Bóg da je w swoim czasie". Tłumaczył, że potrzebne są nam nowe, a nie stare, światła; nowe, a nie minione moce! Dlaczego więc Kościół, szukając ich, wskazuje na niego/ Czyżby "stary" Wyszyński był dla nas dziś "nowym"?
Stajemy przed fascynującym - nie tylko kościelnym, ale i Bożym - rebusem. Za co szanowali prymasa i podziwiali papieże, od Piusa XII począwszy? Widzieli w nim... proroka, kogoś, kto pokazał "regułę zwycięstwa". Być może odkryć ją w kard. Wyszyńskim oznacza znaleźć potrzebne nam "nowe światło" i "nową moc". Czyżby na łożu śmierci wypowiedział proroctwo, którego sam był podmiotem?
Źródło: Zanim rozpocznie się opowieść, w: Niedziela nr 1/2020, s. 21.
Źródło: Zanim rozpocznie się opowieść, w: Niedziela nr 1/2020, s. 21.